آیا کمپین Stop Killing Games پایان بازی‌های یک‌بار مصرفه؟ بررسی پشت پرده ماجرا
تصور کن یه بازی می‌خری، پول می‌دی، دانلودش می‌کنی، کلی هم براش وقت می‌ذاری… اما چند ماه بعد شرکت سازنده می‌گه “دیگه ساپورت نمی‌کنیم، خدافظ!” و تو می‌مونی و یه آیکون بی‌فایده روی دسکتاپ. این داستان تلخیه که برای خیلی از گیمرها تکرار شده، و کمپین «Stop Killing Games» دقیقاً اومده که با این مدل رفتار مقابله کنه. با ایکس بازی همراه باشید
اما چرا اصلاً همچین کمپینی به وجود اومده؟ چرا شرکت‌های بزرگ مثل یوبیسافت یا سونی بعضی بازی‌ها رو از بین می‌برن؟ آیا این کمپین قراره انقلاب بزرگی تو صنعت بازی‌ها به پا کنه یا صرفاً یه اعتراض هیجانی دیگه‌ست؟ تو این مقاله قراره با زبون خودمونی و با بررسی دقیق ماجرا، به همه‌ی این سؤال‌ها جواب بدیم.
Stop Killing Games دقیقاً چیه و از کجا اومد؟
کمپین «Stop Killing Games» یا به اختصار SKG، یه حرکت اعتراضی بزرگ از طرف گیمرهاست که از سال ۲۰۲۴ شروع شد. اصل داستان اینه که خیلی از بازی‌ها، مخصوصاً بازی‌های آنلاین یا اونایی که وابسته به سرور هستن، بعد از یه مدت توسط خود شرکت‌ها نابود می‌شن. یعنی اگه سرورها خاموش بشن، عملاً بازی از کار می‌افته.
این کمپین می‌گه: اگه ما پول دادیم و بازی رو خریدیم، چرا حق استفاده‌اش تا ابد ازمون گرفته می‌شه؟!
تا لحظه نوشتن این مقاله، بیش از یک میلیون نفر این دادخواست رو امضا کردن و صدای گیمرها بالاخره داره به جاهای بالا می‌رسه.
چرا اصلاً بازی‌ها “کشته” می‌شن؟
شرکت‌ها چی می‌گن؟
مهم‌ترین دلایل شرکت‌های بازی‌سازی برای خاموش کردن بازی‌ها ایناست:
- نگهداری سرور هزینه داره و صرف نمی‌کنه.
- بازی قدیمیه و پلیر فعال زیادی نداره.
- لایسنس‌های موزیک یا موتور گرافیکی بازی تموم شده.
- می‌خوان پلیرها رو بفرستن سمت بازی‌های جدیدتر خودشون.
یعنی از دید اونا، این یه حرکت اقتصادیه. ولی خب از دید ما گیمرها، شبیه یه خیانته.
واقعاً دلیلی داره؟
ببین، همه می‌دونیم که هزینه سرور و پشتیبانی کم نیست. ولی وقتی یه بازی حتی حالت آفلاین هم نداره یا بدون اتصال به اینترنت بالا نمیاد، دیگه اسمش خرید نیست، اجاره‌ست. و این دقیقاً اون چیزیه که SKG روش دست گذاشته.
یوبیسافت؛ متهم ردیف اول؟
یوبیسافت یکی از شرکت‌هایی بوده که بارها با تصمیمات عجیب، بازی‌هاش رو از دسترس خارج کرده. مثلاً بعضی از نسخه‌های قدیمی Assassin’s Creed یا The Crew 1 دیگه قابل بازی نیستن. حتی تو قرارداد استفاده (EULA)ی یوبیسافت نوشته شده که کاربر باید در صورت درخواست شرکت، نسخه‌ی بازی رو حذف کنه!
یعنی تو با پول خودت بازی می‌خری، اما اختیارش تو دست خودت نیست!
اونم بدون اینکه حتی بهت اطلاع بدن. SKG دقیقاً همین‌جاست که وارد عمل می‌شه.
آیا SKG دنبال پشتیبانی مادام‌العمره؟
نه، اصلاً. SKG نمی‌گه شرکتا باید تا ابد سرور بالا نگه دارن. هدفش اینه که وقتی ساپورت قطع شد، بازی همچنان بشه آفلاین اجرا بشه یا راهکاری برای ادامه تجربه کاربر ارائه بشه.
یعنی یه پچ آفلاین، یا ابزار اجرای لوکال، یا حتی مجوزی برای ساخت سرور خصوصی. همین!
هیچ‌کس از شرکت‌ها نمی‌خواد خونشونو بریزن. فقط می‌خوان حق استفاده از چیزی که خریدن، ازشون گرفته نشه.
مخالفت Video Games Europe با کمپین: چرا؟
Video Games Europe که یکی از گروه‌های لابی‌گر بزرگ صنعت گیم در اروپاست، بیانیه‌ای علیه کمپین SKG منتشر کرد. دلایلش هم اینا بودن:
- هزینه‌بر بودن نگهداری سرورها
- امنیت پایین سرورهای خصوصی
- محدود شدن خلاقیت سازنده‌ها
حالا بیایم این دلایل رو موشکافانه بررسی کنیم…
اول: هزینه سرورها
قبوله که نگه داشتن سرورها خرج داره، ولی وقتی یه شرکت میلیارد دلاری مثل یوبیسافت یا EA همچین ادعایی می‌کنه، آدم شک می‌کنه که نکنه بهونه‌ست! مخصوصاً وقتی بدون سرور، حتی منوی بازی هم بالا نمیاد!
دوم: سرور خصوصی امن نیست؟
خب واضحه که سرورهای غیررسمی همیشه ریسک دارن. ولی وقتی شرکت‌ها هیچ راهی برای ادامه تجربه بازی نذارن، پلیرها مجبورن برن سراغ راه‌های غیررسمی. اگه خود شرکتا یه ابزار آفلاین منتشر کنن، اصلاً نیاز به این سرورها نمی‌مونه.
سوم: محدود شدن خلاقیت؟
بازی‌سازی محدود نمی‌شه. اون چیزی که محدوده، تعهد شرکت‌ها به پشتیبانیه. اتفاقاً اگه بدونن باید یه نسخه پایدار هم برای بعد از خاموشی بسازن، کیفیت بازی‌ها بالا می‌ره. دیگه نمی‌تونن یه بازی ناقص بدن بیرون و بعد ولش کنن!
بازی‌ها یک‌بار مصرف شدن؟ واقعاً؟
یه نسل جدید از «بازی‌های موقت»
الان بازی‌هایی داریم که کاملاً آنلاین‌ان، سرورمحور، و بدون هیچ راهی برای اجرای آفلاین. وقتی یه بازی مثل Knockout City یا Rumbleverse فقط چند ماه بعد از عرضه، برای همیشه خاموش می‌شن، آدم حس می‌کنه انگار فقط برای سود لحظه‌ای ساخته شدن.
مثل لیوان یک‌بار مصرف، استفاده‌اش تموم شه، بندازش دور!
گیمرها چی می‌خوان؟ پایداری یا تکنولوژی؟
اکثر گیمرها مشکلی ندارن اگه بازی قدیمی‌تر دیگه آپدیت نشه یا حتی آنلاینش حذف شه. فقط دلشون می‌خواد بتونن بدون اینترنت هم بازیش کنن. همین!
یه گیمر قدیمی، با یه بازی مثل Modern Warfare 2 یا Minecraft Classic خاطره داره. ولی اگه بازی بعد ۲ سال کلاً از بین بره، دیگه نه خاطره‌ای می‌مونه، نه مالکیتی.
نمونه‌هایی از بازی‌هایی که نابود شدن
- The Crew 1: دیگه نمی‌تونی حتی آفلاین رانندگی کنی!
- Knockout City: تعطیل شد. هیچ راهی هم برای ادامه نیست.
- Jumpstart Games: کل مجموعه آموزشی کودکانه نابود شد.
نقش جامعه گیمینگ: صدای بلند و روشن
کمپین SKG نشون داد که گیمرها فقط دنبال گرافیک بالا یا گیم‌پلی خفن نیستن. اونا دنبال انصاف و احترام به پول و وقتشونن. یک میلیون امضا فقط یه عدد نیست، یه فریاده.
و خب این حرکت نشون داد چقدر بازی‌ها برای بعضیا بیشتر از یه سرگرمی ساده‌ست. حتی گاهی مثل تجربه‌های عاطفی واقعی درگیرمون می‌کنه. مثل اون لحظه‌ای که توی بازی Roblox Squid Game یه بازیکن به خاطر تصمیمی که گرفت، دچار عذاب وجدان شد. بازی‌ها حالا دیگه فقط گیم نیستن. دارن به بخشی از زندگی واقعی‌مون تبدیل می‌شن.
آیا این کمپین موفق می‌شه؟
خیلی چیزا بستگی به فشار رسانه‌ها و واکنش شرکت‌ها داره. ولی تا الان تأثیرش رو گذاشته. چندتا از شرکت‌ها اعلام کردن دارن به راهکارهای آفلاین فکر می‌کنن.
اگه این موج ادامه‌دار باشه، ممکنه تو سال‌های آینده قانون‌هایی بیاد که شرکتا موظف بشن نسخه پایدار آفلاین منتشر کنن. شاید حتی روزی برسه که خرید بازی، واقعاً معنی “مالکیت” بده.
جمع‌بندی نهایی: پایان بازی‌های یک‌بار مصرف نزدیکه؟
کمپین Stop Killing Games، بیش از اینکه یه حرکت ساده باشه، یه انقلاب فرهنگی تو صنعت گیمه. یه تلنگره به همه‌مون؛ هم گیمرها، هم سازنده‌ها. دیگه وقتشه که بفهمیم بازی فقط یه اپ روی دسکتاپ نیست. یه بخشی از خاطرات و سرمایه‌گذاری شخصیه.
و وقتی اینقدر آدم، از آمریکا تا ژاپن، دارن یه چیز مشترک می‌گن، بهتره گوش بدیم. بازی‌ها نباید یه‌بار مصرف باشن. باید بشه نگهشون داشت، حتی برای نسل بعد.
